Website: —
Geschiedenis:
De Cloots-, Neer- of Damburgmolen is een watergraanmolen op de Aabeek, die al in 1296 bestond. Op 1 juli van dat jaar liet Arnold V, graaf van Loon, aan iedereen weten dat zijn leenman, Gosewijn van Bom, heer van Elsloo, aan Willem, heer van Horn heeft afgestaan ‘eyn deill waters eynre beeck, loupende by den molen geheitten die Nedermolen in der heerlicheit van Boechout.‘
De hoeveelheid water werd nauwkeurig bepaald: ‘so veele ende so breit alls doer eyn vaet ofte duetlick. geheitten eyn biecaer loupen mach.’
Willem van Hoorn mocht dit water ontvangen beneden den Nedermolen. De graaf gaf zijn toestemming en wilde deze beslissing nog meer kracht bij, zetten. Waartoe echter het water dienen moest, werd niet vermeld. Prins Bisschop Lodewijk van Bourbon bekrachtigde en breidde dit privilegie uit op 26 december 1481.
Jacob, heer van Hoorn, had aangevraagd de hoeveelheid water te mogen verdriedubbelen. Om de groote vriendschap en de vele diensten, die hij den Prins Bisschop had bewezen, werd hem dit toegestaan.
We vernemen nu ook voor wie het water bestemd was pro se et suis et subditis de Weert ; voor de Weertenaren, en ook de plaats werd weer nauwkeurig aangegeven de rivulo nostro ante molendinum vulgariter nuncupatum die nedermolen prope Boechout current.
De deken van het St. Lambertuskapittel en ook de stad Luik bevestigden nog hetzelfde jaar deze vergunning. Ook toen de graaf van Hoorn heer werd van Bocholt, moest hij beloven de Weertenaren in dat privilegie te handhaven.
En nadat hij de heerlijkheid Bocholt had afgestaan aan zijn schoonzoon Everard Van der Marck, haastte zich deze het Weerter voorrecht te bevestigen en goed te keuren.
Uit dit alles mogen we reeds besluiten dat de stad Weert een uitzonderlijk belang hechtte aan deze dienstbaarheid op Bocholter grondgebied.
In 1539 werd de molen vermeld als banmolen van de graaf van Horne, heer van Bocholt. De molen staat aangeduid op de Ferrariskaart (1771-77) en in de Atlas van de Buurtwegen (1845). Het huidig bakstenen gebouw werd opgetrokken in de 19de eeuw.